“Verpleegkundige zijn is gewoon een heel mooi beroep." Stefaan, hoofdverpleegkundige op de dienst intensieve zorgen van de Sint-Janskliniek, vat de essentie samen. Met een nijpend personeelstekort staan de helden van de coronacrisis, ook nu die gaan liggen is, nog elke dag in het heetst van de strijd. Zij verdienen het vandaag in de kijker te staan.
Vrijdag 12 mei 08u30 | Eva De Koker, Jolien Cornilly
Fonkelende ogen en een warme glimlach: de magie van verpleegkundigen
Petra (56) — hoofdverpleegkundige rust- en verzorgingstehuis Huize Sint-Monika
“Palliatieve zorgen zijn mijn dada. Afscheid nemen is heel diepgaand en kan heel mooi zijn. Er zijn dan mensen die je nog een zegen mee geven voor jouw verdere leven of op één of andere manier hun dankbaarheid uiten. Zij nemen heel bewust afscheid. Ik kan zo veel mensen opnoemen. Ik herinner mij een mevrouw die het ziekensacrament ging krijgen. Zij vroeg aan alle verpleegkundigen van het woonzorgcentrum om erbij te zijn. Wij gaven elkaar dan allemaal een hand en stonden rond de mevrouw haar bed. Je merkte toen dat ze iedereen heel goed kende. Ze nam de tijd om van iedereen persoonlijk afscheid te nemen.”
Stefaan (62) – hoofdverpleegkundige intensieve zorgen Sint-Jankliniek
“In feite maken wij veel mooie momenten mee. Hier op intensieve zorgen denk ik dan vooral aan de momenten waarop een reanimatie geslaagd is. Je haalt iemand er echt door hé dan. Soms zie je ook patiënten toekomen met de ambulance bij wie je denkt ‘oei, dat ziet er niet goed uit’. Als je die mensen dan toch op twee voeten terug naar buiten ziet wandelen, ja, dat zijn mooie momenten. De meest dankbare momenten ook. Verpleegkundige zijn is gewoon een heel mooi beroep.”
Aline (25) – verpleegkundige intensieve zorgen Sint-Jankliniek
“Toen ik nog op oncologie werkte, zaten we in de covidperiode. Er mochten dus geen familie of vrienden op bezoek komen, niemand. Er lag een jonge gast van achttien jaar op de afdeling die stervende was. Ik moest de nachtshift doen en ik was helemaal alleen. Er was geen tweede collega of zorgkundige. Die nacht was het alsof hij voelde dat hij aan het sterven was. Dat deed mij veel pijn, want de jongen had de leeftijd van mijn broer. Hij had niemand rond zich. Ik heb mij toen gepermitteerd om zijn moeder te bellen. Zij is onmiddellijk naar hier gekomen met een vriendin of de vader, dat herinner ik mij niet meer. Zij zijn bij hem gebleven die nacht. De dag erna, overdag, is hij gestorven. Toen was ik zo opgelucht dat ik had gebeld. Oké, er zijn procedures, maar op dat moment dacht ik echt ‘fuck it, covid of niet, ik laat die jongen niet helemaal alleen sterven.’ Het feit dat we de menselijkheid hebben laten primeren, vind ik heel belangrijk.”
"Wij zorgen ervoor dat mensen zich hier thuis voelen"
“Een dag is nooit dezelfde”. Nathalie, hoofdverpleegkundige in het rust- en verzorgingstehuis Huize Sint-Monika, werkt al twaalf jaar als verpleegkundige. In het hartje van Brussel vertelt ze in de pittoreske binnentuin van het tehuis over haar job.
コメント