VZW KAOS organiseert kunstateliers voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Zo komt Pierre er om te dichten en te tekenen.
Donderdag 11 mei 17u21 | Indra Rypens
“Na het schrijven van een gedicht wil ik altijd een sigaret roken. Dat komt door de ontlading die ik dan voel”. Pierre neemt een balpen en uit zijn hoofd schetst hij de contouren van een nieuw gedicht. Hij overhandigt me het papier. “Welkom”, leest de eerste zin. “Zullen we dan nu een sigaret roken?”, vraagt hij me.
In Elsene staat een huis dat op barsten staat. Niet omdat het in erbarmelijke staat verkeert, maar door de creativiteit die het gebouw tot de nok vult. Het gebouw mag dan eigendom zijn van een zorginstelling, de muren zijn allesbehalve kaal en het kleurenpalet allesbehalve steriel wit. Licht valt via een dakraam de ruimte binnen.
Een piano, naaimachine, weefgetouw en een mastodontische plant staan broederlijk naast elkaar. Met koffie bevlekte kopjes zijn getuige van gevoerde gesprekken en vanop de kast tegen de muur kijken in klei geboetseerde hoofdjes star de wereld in. Fleurige in waterverf geschilderde tafereeltjes kruisen er de degens met schilderijen van koeien die uit de onderwereld lijken te komen.
Aan een van de met verf bekladde houten tafels zit Pierre. “Ik schrijf al tien jaar gedichten, over alles wat ik meemaak”, vertelt hij. “Eerst studeerde ik verpleegkunde, maar door mijn hypochondrie en depressie ben ik in de psychiatrie van Kortenberg beland. Daar begon ik met schrijven en ik ben nooit meer gestopt. Vandaag kom ik naar het atelier om te dichten, maar ook om te tekenen”. Hij wijst naar een stapel papieren in de hoek van de ruimte. Daar liggen zijn tekeningen.
In het creatief atelier van het psychosociaal centrum Sint-Alexius, waar de vzw Kaos aan verbonden is, kunnen mensen met een psychische kwetsbaarheid twee keer per week kunst maken. Ze zien er dat creativiteit vaak de keerzijde is van die kwetsbaarheid en dat op die manier hokjes doorbroken kunnen worden. Mensen zijn immers veel meer dan een depressie of psychose, klinkt het.
“Pierres gedichten zijn minimalistisch en tegelijk surrealistisch”, zegt Markos, een fotograaf die net als Pierre geregeld naar het kunstatelier komt. Pierre knikt. “Zelf hou ik van de gedichten van Jotie T’Hooft, Remco Campert en de Verlaine en Rimbaud”, vertelt hij. Dat de door jaloezie getormenteerde Verlaine zijn geliefde Rimbaud probeerde neer te schieten lijkt hem niet te deren.
Een stagiaire bij Sint-Alexius maakt dozen met koekjes open en zet koffie. “Ik heb een diploma kunstwetenschappen, maar was op zoek naar een nieuwe uitdaging. In de opleiding creatieve therapie vond ik die. Hier voel ik me echt op mijn plek”.
“Zal ik een gedicht voor je schrijven?”, vraagt Pierre opeens. Hij zet zich aan tafel en begint te schrijven. In één ruk en onverstoorbaar pent hij woorden op papier. Dan vouwt hij het papier samen en geeft het aan mij. “Dan nu een sigaretje?”.
Comments